Tzijn er teveel. TEVEEL. Riep ik deze ochtend luid.
(niemand reageerde. maar 't was dan ook nog zeer vroeg 's ochtends)

Wat zijn er teveel? hoor ik jullie nu denken.

TEVEEL verjaardagen hier! Riep ik nog eens.

En nu kreeg ik toch al een instemmend gemompel.

Want op mijn bureau, aan het onthaal, stonden opnieuw 2 reuzegrote schalen te blinken. Schalen vol koekjes, chocolade, cake, lieve-vrouwkes, paaseieren,...

ALLES wat je je maar kan inbeelden.

Ik overleef het wel. dacht ik bij mezelf.
Hier kan ik best wel afblijven.
En dat was ook zo.

Tot collega drie de trap opkwam met een zakje in de hand.
Een zakje vol pralines.
En niet zomaar pralines,nee. Pralines in de vorm van hartjes. Mét de allerbeste pralinévulling ooit.
En daar moet ik nu toevallig toch wel een zwak voor hebben zekers?

De doos was leeg in een mum van tijd. Onze magen vol.
En de weegschaal. Die telt terug iets meer ipv iets minder.

Maar voor chocolade van die soort durf ik dat nog al wel eens over hebben.

24

Tis gebeurd.
Ik ben jarig geweest. En ik mag mezelf trots bij de club van de 24jarige jongelingen rekenen.

En er was een feest. Met veel mensen. En veel cadeautjes. én met de band van mijn zus. Sir Psycho sexy.

Met mezelf op de voorste rij. Blootvoets en al.
Want de schoenen die ik aanhad waren zeer mooi. Maar eveneens zeer pijnlijk.

Er werden gaten in het plafond gesprongen en er werd geschreeuwd. Voornamelijk door mezelf.
Er werd luidkeels meegezongen en gedanst.
Er vlogen bh's het podium op en talloze dames vielen flauw bij het zien van de breedgeschouderde frontman.

Het was in een woord: Wild.

Er hingen rozige slingers en vlagjes in alle kleuren van de regenboog.
En overal lagen nonnebillen (de snoep) in roze-gele-witte tinten.

't was girly maar hip.

En iedereen vond ze lekker, die billen. Behalve ik.

en 't moet gezegd. Het origineelste cadeau verdient een vermelding:
Een pot groene spaghettisaus (mijn favoriet)gemaakt door de uitvinder ervan.

Mede dankzij hem kon ik mijn kater gewoon rustig wegluieren aangezien de enige noodzakelijke beweging een microgolf bezoek was.

Meer van die cadeau's (als 't eventjes kan dagelijks) zijn steeds welkom.

't is van dat

En? vroeg mn mama bezorgd.
't is van dat. zei ik nogal droevig.

't is van wat? vroeg zij.

't is van hersenschudding. zei ik.
Van zware hersenschudding.

Oei. zei ze. Dat is niet goed.

Neen... zei ik.

Want bij de dokter moest ik testjes doen.
Zo van die testjes waarbij je moet wiebelen met je ogen dicht.

Wiebelen. AHA! Zei ik.
Daar ben ik nu eens écht goed in.

Doe nu maar voorzichtig. zei de dokter.
En je moet geen schrik hebben. ik vang je wel als je valt.
(dat vond ik nu wel zeer romantisch van hem, zo kort voor valentijn en al.
En ik zwijmelde een beetje weg)

Heel erg tegen mijn zin deed ik dan maar mijn ogen dicht en begon ik te wiebelen... Ik zou hem wel eens tonen hoe goed ik dat nog kon en hoe ok mijn hoofd wel was.

Maar blijkbaar gaat wiebelen met je ogen dicht niet zo goed samen met een hersenschudding want ik viel helemaal om.

OEI! zei ik. Normaal lukt dit me best.

Ja. zei de dokter die me recht aan het houden was. Normaal wel. Maar nu is niet normaal.
Nu is normaal vervangen door een zware hersenschudding.
(Volgens mij kwam dit deels ook wel door mijn gezwijmel)

Maar goed, ik werd er gelijk een pak droeviger van.

Hij stuurde me naar huis met een berg goede raad (zoals zeer weinig tv, zeer weinig pc, zeer weinig lezen, veel rusten, nog meer slapen en veel stilte) én met een briefje voor mijn werk.
Voorlopig tot zondag. zei hij. En zondag zien we verder.

En nu zit ik hier. In de zetel. Ik probeer te slapen. En stil te zijn. En te rusten.
Maar niets doen is verdomd moeilijk.

Gelukkig heb ik huisgenoten die best wel waardige tv-soap-vervangers zijn en dus mijn leed wat verzachten.

Waarvoor duizendmaal dank!

Net een aardbeving

Gaan we iets drinken? vanavond? zei hij.
Ik ben vrij. zei ik. Maar we maken het niet te laat.

Ok. zei hij. half acht bij jou.

En om acht uur was hij daar. Weer mooi op tijd zoals gewoonlijk.

Hoi. zei ik.
Weer mooi op tijd?

Ja. zei hij. Sorry.

En toen vertrokken we. naar een nieuw café. Hij had dat gevonden.
Een half uur later besloten we dat het nieuwe café wel een uurtje of twee op ons kon wachten. Van parkeerplaats hadden ze daar namelijk nog nooit gehoord.

Richting centrum dan maar.
De auto geparkeerd aan st. Lucas. Onszelf geparkeerd in een supercafeetje ZOO. Helemaal klaar voor een gezellige avond met een op-tijd-in-bed-einde.

Na wat gekeuvel over koetjes en kalfjes besloten we onze cafékennis bij te schaven en iets nieuws te proberen.
Een hele kleine coctailbar met naar het schijnt hele lekkere coctails.
2 mojitos en twee uren later (ja, je dient nogal lang te wachten op je bestelling) zou je denken dat het wel eens tijd werd om naar huis te gaan.
Maar neen. De drank nam het over van ons verstand
En de drang om ons richting café 1 te begeven werd dan ook te groot.

Café 1 was uitgestorven op 5 mensen na.
Die 5 waren volledig in de stemming om te dansen.
Na nog een glas wijn besloten we dat het eens tijd werd om hen te gaan vergezellen.
We vonden er dan ook niets beters op dan elkaar rond te zwieren en hij vond het té fantastisch me diep te laten vallen.
Net iets te diep zo bleek... want mijn hoofd vloog tegen de grond.

Net een aardbeving.

En nu, drie/vier dagen later, denk ik dat de tijd gekomen is om een dokter te bezoeken.
Ik voel me nog steeds een beetje wazig.
En heel gezond lijkt me dat niet.

Piraterij

't waren grotten. Grotten vol skeletten en spinnen en doodshoofden en meer van dat engs. Sexy piraten met caïpirinhas waren er ook.
En dan waren wij er nog. Wij, dat is ik en mijn werk.
En wij waren volledig in form én in piratenoutfit tot doodskopoorbellen toe. En ik zo de hele tijd roepen van ajaj kapitein en van ahoi maatjes enzoow. En ik zwierde met mijn sabelzwaardding alsof mijn leven er van af hing en ik deed sprongetjes gelijk nen echten. En dat was eng, vond ik zo zelf. En stoer, dat ook.
En iedereen vond me cool en al. Maar dat kan ik eigenlijk niet met zekerheid zeggen want 't was daar nogal mistig en dan is het moeilijk om gelaatsuitdrukkingen te herkennen.
En toen mochten we aan tafel. en dat was goed ook want ik begon al een beetje scheef te lopen gelijk Jack Sparrow en al (of daar wou ik het toch op doen lijken) wat een gevolg was van een kleine overdosis caipirinhas.
Aber gut, terug naar aan tafel.
Zitten wij daar met ons piratenmaten aan tafel zo wat verdwaasd naar ons houten bord te kijken en zo te zien dat er geen bestekken liggen en we zitten wij daar zo wat dingen op te heffen op zoek naar ons bestek dat dus echt wel nergens te vinden was.
en toen kwam er zo een mannetje zeggen dat wij met ons handen moesten eten.
Ajaj kapitein zei ik. Alst dat maar is.
Kregen wij daar nu toch een berg ribben en patatten en mais en hammetjes en al op ons plank.
Ten aanval! riepen wij en zo geschiedde.
En vuil dat we waren.
Maar dat was niet zo erg want blijkbaar hadden ze in de piratentijd ook al vochtige doekjes met citroen.

Heppie nooit dat heppieje...

Ik voel me ozo heppie,
zo heppie deze dag
en als je vraagt: wat heppie
als ik eens vragen mag,
dan zeg ik: hoe wat heppie,
wat heppik aan die vraag,
heppie nooit dat heppieje
dat ik hep vandaag?
(Joke Van Leeuwen)

Dingen die me heppie maakten in 2007

° Meter worden van het mooiste metekindje ter wereld

° Omruilen van mn kleine appartementje (met volledig doorgeslagen huisbazin) voor een groot appartementje (met volledig doorgeslagen huisgenoten).

° Een vast contract krijgen

° Terug contact opnemen met een goede vriendin die ik zo wat uit het oog was verloren.

° Een super restaurantje ontdekt (Fin du monde)

° Beseffen dat het leven meer is dan afwassen alleen

° De papa / dochter band terug op een beter spoor gezet

° Gewinkeld tot ik doodviel (en terug herrezen)


Dingen die me heppie zullen maken in 2008

° Mijn metekindje

° Mijn verjaardagsfeest mét optreden van Sir Psycho Sexy (met de frontzanger in ondergoed, zoals mij werd beloofd én zoals het uiteraard hoort)

° De reis naar Egypte in april (lees: languit cleopatra-gewijs luieren in de zon & flaneren langs pyramides met een knappe farao aan mn arm)

° Mijn zus zien slagen in haar studies

° De piraten-tweedaagse met mijn werk (zulke dingen doen wij soms ja)

° Mijn verhuis naar mijn eigen appartementje

° Nog steeds weten dat het leven meer is dan afwassen alleen

° Tien kilo lichter en een pak steviger

° Winkelen tot ik doodval om dan terug te herrijzen (hoeveel keer zal dit me nog lukken?)

° De goddelijke huisvrouw uithangen met mijn splinternieuwe Nigella Lawson...

Eventuele mislukkingen beloof ik jullie bij deze niet te onthouden :)

Goede voornemens

Goede voornemens, ze zijn er in alle maten en gewichten.
Uiteraard heb ik er ook enkele. En voor de eerste keer in mijn leven zal ik die met meer mensen delen dan enkel mezelf.

Want het is een feit: Hoe meer je je goede voornemens rondbazuint, hoe minder er van komt.

Waaghalzig als ik ben neem ik toch de sprong.


Voornemen 1:
10 kilo lichter.
Want sinds mijn studies zijn afgerond en ik al zittend werk daar waar er dagelijks feestjes zijn dien ik toch toe te geven dat er naast mijn studies ook nog wel enkele andere dinges wat afgeronder geworden zijn.
Vanaf morgen infraligne (Hoera!)

Voornemen 2:
Een goed lief. Maar dat wordt niet zo een makkelijk voornemen.
Want goede lieven vallen nu eenmaal niet zomaar uit de lucht.

Voornemen 3:
Mijn terug alleen gaan wonen in augustus overleven & mijn huisgenoten zonder al teveel tranen achterlaten.

Voornemen 4:
Iets meer regelmaat in mijn kuisschema stoppen.
Want nu kuis ik enkel bij kuiswoede (en dat is niet al te vaak jammer genoeg)

Voornemen 5:
Mijn kleerkast op orde zetten én ordelijk houden.
(dit wordt het allerzwaarste vrees ik...)

Voornemen 6:
Al de bovenstaande voornemens tot een goed einde brengen.


Wish me good luck!
En ik duim alvast voor jullie fantastische voornemens voor 2008.