't waren grotten. Grotten vol skeletten en spinnen en doodshoofden en meer van dat engs. Sexy piraten met caïpirinhas waren er ook.
En dan waren wij er nog. Wij, dat is ik en mijn werk.
En wij waren volledig in form én in piratenoutfit tot doodskopoorbellen toe. En ik zo de hele tijd roepen van ajaj kapitein en van ahoi maatjes enzoow. En ik zwierde met mijn sabelzwaardding alsof mijn leven er van af hing en ik deed sprongetjes gelijk nen echten. En dat was eng, vond ik zo zelf. En stoer, dat ook.
En iedereen vond me cool en al. Maar dat kan ik eigenlijk niet met zekerheid zeggen want 't was daar nogal mistig en dan is het moeilijk om gelaatsuitdrukkingen te herkennen.
En toen mochten we aan tafel. en dat was goed ook want ik begon al een beetje scheef te lopen gelijk Jack Sparrow en al (of daar wou ik het toch op doen lijken) wat een gevolg was van een kleine overdosis caipirinhas.
Aber gut, terug naar aan tafel.
Zitten wij daar met ons piratenmaten aan tafel zo wat verdwaasd naar ons houten bord te kijken en zo te zien dat er geen bestekken liggen en we zitten wij daar zo wat dingen op te heffen op zoek naar ons bestek dat dus echt wel nergens te vinden was.
en toen kwam er zo een mannetje zeggen dat wij met ons handen moesten eten.
Ajaj kapitein zei ik. Alst dat maar is.
Kregen wij daar nu toch een berg ribben en patatten en mais en hammetjes en al op ons plank.
Ten aanval! riepen wij en zo geschiedde.
En vuil dat we waren.
Maar dat was niet zo erg want blijkbaar hadden ze in de piratentijd ook al vochtige doekjes met citroen.
