Tzijn er teveel. TEVEEL. Riep ik deze ochtend luid.
(niemand reageerde. maar 't was dan ook nog zeer vroeg 's ochtends)

Wat zijn er teveel? hoor ik jullie nu denken.

TEVEEL verjaardagen hier! Riep ik nog eens.

En nu kreeg ik toch al een instemmend gemompel.

Want op mijn bureau, aan het onthaal, stonden opnieuw 2 reuzegrote schalen te blinken. Schalen vol koekjes, chocolade, cake, lieve-vrouwkes, paaseieren,...

ALLES wat je je maar kan inbeelden.

Ik overleef het wel. dacht ik bij mezelf.
Hier kan ik best wel afblijven.
En dat was ook zo.

Tot collega drie de trap opkwam met een zakje in de hand.
Een zakje vol pralines.
En niet zomaar pralines,nee. Pralines in de vorm van hartjes. Mét de allerbeste pralinévulling ooit.
En daar moet ik nu toevallig toch wel een zwak voor hebben zekers?

De doos was leeg in een mum van tijd. Onze magen vol.
En de weegschaal. Die telt terug iets meer ipv iets minder.

Maar voor chocolade van die soort durf ik dat nog al wel eens over hebben.

24

Tis gebeurd.
Ik ben jarig geweest. En ik mag mezelf trots bij de club van de 24jarige jongelingen rekenen.

En er was een feest. Met veel mensen. En veel cadeautjes. én met de band van mijn zus. Sir Psycho sexy.

Met mezelf op de voorste rij. Blootvoets en al.
Want de schoenen die ik aanhad waren zeer mooi. Maar eveneens zeer pijnlijk.

Er werden gaten in het plafond gesprongen en er werd geschreeuwd. Voornamelijk door mezelf.
Er werd luidkeels meegezongen en gedanst.
Er vlogen bh's het podium op en talloze dames vielen flauw bij het zien van de breedgeschouderde frontman.

Het was in een woord: Wild.

Er hingen rozige slingers en vlagjes in alle kleuren van de regenboog.
En overal lagen nonnebillen (de snoep) in roze-gele-witte tinten.

't was girly maar hip.

En iedereen vond ze lekker, die billen. Behalve ik.

en 't moet gezegd. Het origineelste cadeau verdient een vermelding:
Een pot groene spaghettisaus (mijn favoriet)gemaakt door de uitvinder ervan.

Mede dankzij hem kon ik mijn kater gewoon rustig wegluieren aangezien de enige noodzakelijke beweging een microgolf bezoek was.

Meer van die cadeau's (als 't eventjes kan dagelijks) zijn steeds welkom.

't is van dat

En? vroeg mn mama bezorgd.
't is van dat. zei ik nogal droevig.

't is van wat? vroeg zij.

't is van hersenschudding. zei ik.
Van zware hersenschudding.

Oei. zei ze. Dat is niet goed.

Neen... zei ik.

Want bij de dokter moest ik testjes doen.
Zo van die testjes waarbij je moet wiebelen met je ogen dicht.

Wiebelen. AHA! Zei ik.
Daar ben ik nu eens écht goed in.

Doe nu maar voorzichtig. zei de dokter.
En je moet geen schrik hebben. ik vang je wel als je valt.
(dat vond ik nu wel zeer romantisch van hem, zo kort voor valentijn en al.
En ik zwijmelde een beetje weg)

Heel erg tegen mijn zin deed ik dan maar mijn ogen dicht en begon ik te wiebelen... Ik zou hem wel eens tonen hoe goed ik dat nog kon en hoe ok mijn hoofd wel was.

Maar blijkbaar gaat wiebelen met je ogen dicht niet zo goed samen met een hersenschudding want ik viel helemaal om.

OEI! zei ik. Normaal lukt dit me best.

Ja. zei de dokter die me recht aan het houden was. Normaal wel. Maar nu is niet normaal.
Nu is normaal vervangen door een zware hersenschudding.
(Volgens mij kwam dit deels ook wel door mijn gezwijmel)

Maar goed, ik werd er gelijk een pak droeviger van.

Hij stuurde me naar huis met een berg goede raad (zoals zeer weinig tv, zeer weinig pc, zeer weinig lezen, veel rusten, nog meer slapen en veel stilte) én met een briefje voor mijn werk.
Voorlopig tot zondag. zei hij. En zondag zien we verder.

En nu zit ik hier. In de zetel. Ik probeer te slapen. En stil te zijn. En te rusten.
Maar niets doen is verdomd moeilijk.

Gelukkig heb ik huisgenoten die best wel waardige tv-soap-vervangers zijn en dus mijn leed wat verzachten.

Waarvoor duizendmaal dank!

Net een aardbeving

Gaan we iets drinken? vanavond? zei hij.
Ik ben vrij. zei ik. Maar we maken het niet te laat.

Ok. zei hij. half acht bij jou.

En om acht uur was hij daar. Weer mooi op tijd zoals gewoonlijk.

Hoi. zei ik.
Weer mooi op tijd?

Ja. zei hij. Sorry.

En toen vertrokken we. naar een nieuw café. Hij had dat gevonden.
Een half uur later besloten we dat het nieuwe café wel een uurtje of twee op ons kon wachten. Van parkeerplaats hadden ze daar namelijk nog nooit gehoord.

Richting centrum dan maar.
De auto geparkeerd aan st. Lucas. Onszelf geparkeerd in een supercafeetje ZOO. Helemaal klaar voor een gezellige avond met een op-tijd-in-bed-einde.

Na wat gekeuvel over koetjes en kalfjes besloten we onze cafékennis bij te schaven en iets nieuws te proberen.
Een hele kleine coctailbar met naar het schijnt hele lekkere coctails.
2 mojitos en twee uren later (ja, je dient nogal lang te wachten op je bestelling) zou je denken dat het wel eens tijd werd om naar huis te gaan.
Maar neen. De drank nam het over van ons verstand
En de drang om ons richting café 1 te begeven werd dan ook te groot.

Café 1 was uitgestorven op 5 mensen na.
Die 5 waren volledig in de stemming om te dansen.
Na nog een glas wijn besloten we dat het eens tijd werd om hen te gaan vergezellen.
We vonden er dan ook niets beters op dan elkaar rond te zwieren en hij vond het té fantastisch me diep te laten vallen.
Net iets te diep zo bleek... want mijn hoofd vloog tegen de grond.

Net een aardbeving.

En nu, drie/vier dagen later, denk ik dat de tijd gekomen is om een dokter te bezoeken.
Ik voel me nog steeds een beetje wazig.
En heel gezond lijkt me dat niet.