't is van dat

En? vroeg mn mama bezorgd.
't is van dat. zei ik nogal droevig.

't is van wat? vroeg zij.

't is van hersenschudding. zei ik.
Van zware hersenschudding.

Oei. zei ze. Dat is niet goed.

Neen... zei ik.

Want bij de dokter moest ik testjes doen.
Zo van die testjes waarbij je moet wiebelen met je ogen dicht.

Wiebelen. AHA! Zei ik.
Daar ben ik nu eens écht goed in.

Doe nu maar voorzichtig. zei de dokter.
En je moet geen schrik hebben. ik vang je wel als je valt.
(dat vond ik nu wel zeer romantisch van hem, zo kort voor valentijn en al.
En ik zwijmelde een beetje weg)

Heel erg tegen mijn zin deed ik dan maar mijn ogen dicht en begon ik te wiebelen... Ik zou hem wel eens tonen hoe goed ik dat nog kon en hoe ok mijn hoofd wel was.

Maar blijkbaar gaat wiebelen met je ogen dicht niet zo goed samen met een hersenschudding want ik viel helemaal om.

OEI! zei ik. Normaal lukt dit me best.

Ja. zei de dokter die me recht aan het houden was. Normaal wel. Maar nu is niet normaal.
Nu is normaal vervangen door een zware hersenschudding.
(Volgens mij kwam dit deels ook wel door mijn gezwijmel)

Maar goed, ik werd er gelijk een pak droeviger van.

Hij stuurde me naar huis met een berg goede raad (zoals zeer weinig tv, zeer weinig pc, zeer weinig lezen, veel rusten, nog meer slapen en veel stilte) én met een briefje voor mijn werk.
Voorlopig tot zondag. zei hij. En zondag zien we verder.

En nu zit ik hier. In de zetel. Ik probeer te slapen. En stil te zijn. En te rusten.
Maar niets doen is verdomd moeilijk.

Gelukkig heb ik huisgenoten die best wel waardige tv-soap-vervangers zijn en dus mijn leed wat verzachten.

Waarvoor duizendmaal dank!