Net een aardbeving

Gaan we iets drinken? vanavond? zei hij.
Ik ben vrij. zei ik. Maar we maken het niet te laat.

Ok. zei hij. half acht bij jou.

En om acht uur was hij daar. Weer mooi op tijd zoals gewoonlijk.

Hoi. zei ik.
Weer mooi op tijd?

Ja. zei hij. Sorry.

En toen vertrokken we. naar een nieuw café. Hij had dat gevonden.
Een half uur later besloten we dat het nieuwe café wel een uurtje of twee op ons kon wachten. Van parkeerplaats hadden ze daar namelijk nog nooit gehoord.

Richting centrum dan maar.
De auto geparkeerd aan st. Lucas. Onszelf geparkeerd in een supercafeetje ZOO. Helemaal klaar voor een gezellige avond met een op-tijd-in-bed-einde.

Na wat gekeuvel over koetjes en kalfjes besloten we onze cafékennis bij te schaven en iets nieuws te proberen.
Een hele kleine coctailbar met naar het schijnt hele lekkere coctails.
2 mojitos en twee uren later (ja, je dient nogal lang te wachten op je bestelling) zou je denken dat het wel eens tijd werd om naar huis te gaan.
Maar neen. De drank nam het over van ons verstand
En de drang om ons richting café 1 te begeven werd dan ook te groot.

Café 1 was uitgestorven op 5 mensen na.
Die 5 waren volledig in de stemming om te dansen.
Na nog een glas wijn besloten we dat het eens tijd werd om hen te gaan vergezellen.
We vonden er dan ook niets beters op dan elkaar rond te zwieren en hij vond het té fantastisch me diep te laten vallen.
Net iets te diep zo bleek... want mijn hoofd vloog tegen de grond.

Net een aardbeving.

En nu, drie/vier dagen later, denk ik dat de tijd gekomen is om een dokter te bezoeken.
Ik voel me nog steeds een beetje wazig.
En heel gezond lijkt me dat niet.