Dat zal niet waar zijn!

Waar is MIJN kalender? Brieste ik, kijkend naar de plaats waar zonet nog een juweeltje van een kalender had gestaan (roze en al) en waar nu een vies groen exemplaar stond.
En niet zomaar gelijk welk groen, neen. Zulk een soort van groen waar je maag van omkeert en je ogen zich oncontroleerbaar van gaan sluiten.
(Wat gezien de omstandigheden nu wel eerder een zegen was)

Maar 2008 inzetten en doorstaan met deze kalender en met gesloten ogen... Oh neen, dát ging niet gebeuren.

De woede en walging moeten van mijn gezicht af te lezen geweest zijn want Collega 1 had zich een beetje verder weggerold van mij. (stoelsgewijs weliswaar, niet lichamelijk)

Plots zei collega 1 met een stil stemmetje: Collega 2 vond haar kalender zo lelijk en de jouwe zo mooi dat ze ze gewisseld heeft.

Wat???!!!??? brieste ik.
Maar dat zal niet waar zijn! riep ik met de telefoon reeds in mijn hand.

"Dat zal niet waar zijn Collega 2!!!" riep ik Drama-Queens-gewijs door de hoorn.

"Wat zal niet waar zijn???" vroeg ze.

"Dat jij mijn perfecte kalender genomen hebt" riep ik.

"Alle, dat doet er toch niet toe" zei ze.

"Als het er niet toe doet kan je zien dat mijn kalender morgenvroeg terug op mijn bureautje staat, rozig en ongeschonden en al" schreeuwde ik.

"pfffff..." zei ze. "ok dan".

Maar 's morgens stond mijn rozige kalender nog steeds niet terug op mijn bureautje.

Onderhand begon ik er zelf wat rozig uit te zien. Van woede wel te verstaan.

Ik nam HAAR giftig groen kalendertje tussen duim en wijsvinger en begaf me met forse tred richting haar bureautje.

Neh! zei ik terwijl ik het oogverblindend vieze exemplaartje op haar bureautje smeet.
Neh!

En ik griste mijn roze mooie kalender snel weg.

Wat een lef had ik toch. dacht ik fier. En ik maakte een vreugdesprongetje.


Nu wordt het enkel nog afwachten wat Collega 2 zal zeggen als ze na haar verlof terug verblind wordt daar haar eigen vies kalendertje...